ماییم و شورِ برآمده از خیزش بلند خونین عاشورای حسین

اینک ماییم و شورِ برآمده از خیزش بلند خونین عاشورای حسین، که در آزمونی شگرف، باید برگزینیم که راه حسین کدام است؟ راهی که کورکورانه به نام حسین در گود ذلت کوچک‌ترین ستم‌پیشه مرگ‌آور بنشینیم یا در بلندای تاریخ، بار دیگر به خود و جهان یادآوری کنیم حماسه بزرگ‌مردی را که در خون نشست، تا تندرستی انسان و جامعه انسانی در گردونه زمان، بیمه کند.

انتشار: اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس - روزنامه افسانه شماره 4227 مورخ 1 شهریور 1399 صفحه 9 - روزنامه تماشا شماره 2166 مورخ 1 شهریور 1399 صفحه 5 - ایرنا - شبستان - روزنامه نیم‌نگاه شماره 6486 مورخ 1 شهریور 1399 صفحه 3 - روزنامه شیرازنوین شماره 1060 مورخ 2 شهریور 1399 صفحه 5 -

مُحَرَم، حج کامل مُحرِمی است که سعی‌اش را از کعبه تا کربلا به درازا افکند تا عاشقانه به طواف معشوق درآید. او که در رمی جمراتش، با همه وجود به ستیز با اهریمن درون و برون برخاسته و خویشتن خوش را در قربانگاه عشق می‌نشاند؛ و این است که صدای قرآنش بر بالای نیزه، در گوش تاریخ می‌نشیند و هر جستجوگر حقیقت باید از کربلایش بگذرد تا به کعبه حقیقت راهی بیابد.

حسین، با شور برآمده از شعور توحیدی محمد، عاشقانه‌های خویش را به گودی کربلا آورد تا اسلام کامل را گونه‌ای باشد، که انسان را به اوج تکامل رهنمون می‌سازد.

اسلامِ حسین، تسلیم شدن در برابر زورگویانِ چپاول‌گرِ خشک‌مقدسی نیست که پیشانی‌های‌شان پینه دارد و بر لب، ذکر ورد می‌کنند و در نهان، مستِ قدرت، ثروت و شهوت‌اند و در قهقرای انسانیت، به وادی رذالت و پستی افتاده‌اند؛ بلکه ایستادگی در برابر آنان است.

اسلامِ حسین، تسیلم شدن در برابر تنها و تنها، تنهای جهان، خداوندگار پروردگاری است که مهر، آشتی، محبت و رحمت را از عینیت حکمتش بر جهان می‌بخشد. از این رو نمازش را به نام او آغاز می‌کند که مهربان، بخشنده و شادی‌آفرین است. برمی‌خیزد و در رستاخیزش از خداوندگار، صراط مستقیم و دوری از راه ستم‌پیشگانِ سیاه‌رویِ ددمنش را می‌خواهد. او آمده است تا تعریفی عاشقانه از نماز را چه در شب عاشورا، و چه در نیم‌روز عاشورا، به ما بنمایاند که عاشقانه نماز خواندن، در زیر باران تیغ و سنگ، باز هم مِهر و عشق و دلدادگی است.

این شناخت عاشورا، و این خیزش بلند کربلا، راهدارِ راه‌وارانِ عاشقی است که نیکی را در پندار، گفتار و کردار خویش می‌خواهند.

عاشورا، در همه دوران‌ها، مکتب و گفتمانی می‌شود تا انسان‌های وارسته و پاکبازی با دیدگاه توحیدی بسازد که هر یک به تنهایی، مکتب و گفتمان برآمده از عاشورا هستند. چه آنان که در مبارزه با جور و ستم شربت شهادت نوشیدند و چه آن‌ها که بر مسندی نشستند.

انقلاب اسلامی ما برآمده از عاشورا بود که بر ستم شاهان خروشید و جمهوری اسلامی بر پایه آن بنا شد؛ مبداء خود را 15 خردادی می‌داند که زاییده عاشورای 42 و نشان‌گاه مبارزه بر ستم‌پیشگان صهیونیست‌منش پهلوی است. هم آنان که می‌خواستند محرم حسین را در بند اسراییلات خوdش، به کاپیتالاسیون آمریکایی بفروشند. آری یک چنین انقلابی است که طیب را در درونش به دگرگونی حر‌گونه می‌آورد تا باز هم پیش‌قراول شهادت رستاخیز خونین انقلابی حسینی باشد؛ انقلابی که از گذرگاه 15 خرداد 42 به شهریور 57 و باز عاشورای دیگر در 57...

و نظام برآمده از انقلاب... همچنان راهی حسینی در پیش دارد...

نظامی که با دولتمرانی حسینی‌وش، چون محمدعلی رجایی و محمدجواد باهنر، ریشه‌های خود را استوار کرد. مردانی که برای همیشه ایران، الگوهایی از دولت‌مردان وارسته، پاک و پاک‌باز خواهند ماند. همان‌ها که میزانی در دستان مردم هستند تا کارکرد دولت‌مردان‌شان را با آن‌ها بسنجند.

همزمانی امسال عاشورای حسینی و عاشورای دولت‌مردان حسینی، ما را بیش از پیش به شناخت آنان و حماسه‌های بزرگ‌شان فرامی‌خواند. شناختی که بتواند ما را به بلندای عزت و سرافرازی برساند.

اینک ماییم و شورِ برآمده از خیزش بلند خونین عاشورای حسین، که در آزمونی شگرف، باید برگزینیم که راه حسین و حسینی‌وشان کدام است؟

و آزمون سترگ امروز ما... رویارویی همزمان با بزرگ‌ستم‌پیشگان جهان که از هر چیز ابزاری می‌سازند تا جمهوری اسلامی را در گودی قتلگاه، سرببرند، و کوچک‌ترین ستم‌پیشه‌ای که در چند ماه گذشته، جهان را در بازی مرگ‌آورش به چالش کشیده است.

ماییم و دو راه عزت و ذلت، سربلندی و خواری...

راهی که حتی به نام حسین در گود ذلت آنان بنشینیم یا در بلندای تاریخ، بار دیگر به خود و جهان یادآوری کنیم حماسه بزرگ‌مردی را که در خون نشست، تا تندرستی انسان و جامعه انسانی در گردونه زمان، بیمه کند.

آری، امسال تکلیفی دگرگونه بر ماست...

فریاد حسین را امسال گونه‌ای دیگر باید زد. سیاه بر تن، چهره پوشیده، دست در دست هم، با شور حسینی، دور از هم، اما دل‌های‌مان در گرو هم، برای شکست کوچک و بزرگ ستم‌پیشگانی که برای‌مان مرگ می‌آورند؛ چه کرونا باشد، چه آنانی که با تحریم‌های ستمگرانه‌شان می‌خواهند ما را بشکنند و چه آنان که منافقانه از درون چون موریانه‌ای به جان مردم افتاده‌اند.

بیش از هرچیز البته تندرستی مردم باید مورد توجه باشد و در این راستا، همگان هم شرعی، هم عرفی، هم قانونی و هم ملی مکلف و موظف هستیم تا شیوه‌نامه‌های بهداشتی را رعایت کنیم. همچنین برماست تا به حرمت این روزها و شب‌ها، کمک‌های مؤمنانه خود را هم مادی و هم معنوی به همشهریان خود داشته باشیم.

در پایان بر خود لازم می‌دانم تا هم‌سخن با مدافعان سلامت از همگان برای اهدای خون در شرایط ویژه‌ای که کشور با آن مواجه شده است، فرامی‌خوانم.