بداهه‌های ادبی بهار

زیر باران

قدمی نِه به قَدَح

تا که مستت بکند بوی شَرَح

انتشار: شعرنو - حافظ خبر - روزنامه شیرازنوین شماره 956 مورخ 28 فروردین 1399 صفحه 5 -

سلامی و درودی
به عزیزی

که پگاهش پر نیکی
و نگاهش به خدا
تا به نیکی همه ایام نویسد
همه از عشق و نشاط
همه از صدق و صفا
همه جا پر شده از نور خدا
و بزن دست و بیفشان خود را
که بهاری شده است و همه جا بارانی است
این نسیمی است که از مهر خدا می آید

 

***

 

زیر باران

قدمی نِه به قَدَح

تا که مستت بکند بوی شَرَح

شَرَحی کز دل عاشق پیداست

و در آن شَرح شَرَح،

دل خود را بردار...

رنج های دل خود را برگیر

زیر باران خدایش آور

با خودش خواهد برد

همه رنج دلت...

شادی و خنده ز دل

هدیه ای خواهد بود

پس برقصان پا را

دست افشانی کن

مست از آن عطر خدا

که بلند است ز دیوار گِلی

که درونش یک گُل

خانه دارد به ابد

و بهاران گاهی

سر از آن بیشه گِل

پی مستیِ نَمی

یا به آواز هَزار

می‌تراود آن گُل

 

***

 

بیا!!

دستان هم گیریم

از مهر خداوندی

و پایاپای

در باران که می‌بارد کنون از آسمان بر ما

هم‌پای خدا رقصیم

به شادی بر علفزار خدا

بر روی کوهی سخت

چون مستان رقصان

زیر باران

شاد و آرامش روان

بر یک جهان جاری

کنیم از خویش

سیل مهربانی را

که رقص مهربانی‌مان

جهانی گشته در سیلاب